Porady prawne

Oszustwo należy do najczęściej spotykanych przestępstw przeciwko mieniu i – co szczególnie istotne – jest jednocześnie jednym z najbardziej dotkliwych społecznie. Polega ono na takim zachowaniu sprawcy, które prowadzi do wprowadzenia innej osoby w błąd, wykorzystania jej błędu albo niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W praktyce oznacza to, że sprawca poprzez fałszywe zapewnienia, zatajanie prawdy lub inne nieuczciwe praktyki doprowadza pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem.

Zniesławienie to czyn zabroniony, określony w art. 212 Kodeksu karnego, polegający na pomówieniu innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do danego stanowiska, zawodu, działalności lub narazić na poniżenie w opinii publicznej.

Przestępstwo narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia (art. 160 § 1 kk) polega na tym, że sprawca stwarza bezpośrednie i realne ryzyko dla tych wartości chronionych prawnie, nawet jeśli finalnie nie wystąpiła szkoda. Taka konstrukcja przestępstwa wynika z potrzeby ochrony życia i zdrowia – wartości najwyższej rangi – na poziomie zapobiegawczym, zanim pojawi się realna krzywda.

Nieumyślne spowodowanie śmierci to przestępstwo uregulowane w art. 155 Kodeksu karnego. Istotą tego czynu jest brak zamiaru pozbawienia życia, co odróżnia go od zabójstwa, gdzie sprawca działa z zamiarem pozbawienia życia. W przypadku nieumyślnego spowodowania śmierci sprawca nie dążył do śmierci ofiary, ale jego działanie lub zaniechanie doprowadziło do tragicznego skutku. Odpowiedzialność karna opiera się na zasadzie nieostrożności, czyli niezachowania wymaganej ostrożności w danych okolicznościach.